Drogie Mirabelki i Drogie Mireczki,
Ponieważ całkowicie nieświadomie byłam zakupiłam po raz drugi tę samą #ksiazka #ksiazki, którą już w domu mam, postanowiłam popełnić z nią małe #rozdajo. To ta po prawo z garbusem na okładce (tak, z zakładką - zdążyłam ją lekko napocząć gdy zorientowałam się, że już gdzieś to kiedyś czytałam), czyli #grisham i jego #wspolnik. Nie będę streszczać ani opiniować, wszak są od tego odpowiednie strony w sieci.
Wysyłka na mój koszt ofkors, najchętniej paczkomatem.
Zwycięzcę wybiorę spośród plusujących w drodze losowania. A kto nim zostanie - ogłoszę jutro mniej więcej o tej samej porze ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Zielonki - sorry, ale jesteście out.

pokaż spoiler #literatura #czytajzwykopem - dla zwiększenia zasięgu.
pokaż całość

źródło: IMG_20190219_191449.jpg

#mickiewicz #poezja #literatura #heheszki

Bardzo ważna praca wydana w tym roku w języku polskim!

David M. Glantz - "Kolos odrodzony. Armia Czerwona na wojnie, 1941-1943"

Zaletą Kolosa odrodzonego, ważnego osiągnięcia w dziedzinie przywracania i kultywowania pamięci o wojennym doświadczeniu całego narodu, jest niezrównany dostęp Glantza i wykorzystanie przez niego radzieckich źródeł archiwalnych. Pozwala mu to nie tylko rzucić światło na zwycięstwa Armii Czerwonej pod Moskwą, Stalingradem czy Kurskiem, ale także wydobyć z cienia mnóstwo ważnych „zapomnianych bitew”, z których wiele skazano na niepamięć w imię ochrony reputacji uczestników i narodowej dumy. Jak z niespotykaną dotąd szczegółowością ujawnia autor, w pierwszych latach konfliktu katastrofalne klęski przeplatały się z doniosłymi zwycięstwami, gdy Armia Czerwona usiłowała się odnaleźć w warunkach „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej".

Oprócz samych bitew Glantz prezentuje wnikliwy portret Armii Czerwonej jako ewoluującej instytucji wojskowej. Dokonując przejrzystej jak nigdy dotąd oceny jej wielkości, liczebności i struktury sił, autor przedstawia przenikliwy wgląd w doktrynę, strategię, taktykę, uzbrojenie, wyszkolenie, korpus oficerski i kierownictwo polityczne. Nadaje przy tym ludzkie oblicze dowódcom i żołnierzom Armii Czerwonej, w tym kobietom i członkom jednostek – bezpieczeństwa (NKWD), inżynieryjnych, kolejowych, transportu samochodowego, budowlanych czy karnych – których znaczenie dotychczas nie w pełni rozumiano.

Glantz, czołowy światowy autorytet w dziedzinie radzieckich sił zbrojnych, stworzył nadzwyczajne opracowanie, niezmiernie poszerzające nasze pojmowanie fragmentu II wojny światowej, któremu wciąż niełatwo wynurzyć się z mroków historii.

O autorze:

David M. Glantz to założyciel i były dyrektor Biura Badań nad Obcymi Siłami Zbrojnymi (Foreign Military Studies Office) Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych. Wśród wielu jego publikacji znalazły się: Stumbling Colossus, Zhukov's Greatest Defeat, The Battle of Kursk, The Battle for Leningrad oraz When Titans Clashed.

Dostępna:

http://napoleonv.pl/p/26/1551/kolos-odrodzony-armia-czerwona-na-wojnie-1941-1943-wydawnictwo-napoleon-v.html

Wydanie oryginalne:

http://www.amazon.com/Colossus-Reborn-Army-Modern-Studies/dp/0700613536/ref=sr_1_2?ie=UTF8&qid=1550353991&sr=8-2&keywords=glantz+reborn
http://www.goodreads.com/book/show/733869.Colossus_Reborn

#gruparatowaniapoziomu #historia #ciekawostkihistoryczne #glantz #drugawojnaswiatowa #armiaczerwona #ksiazki #literatura #napoleonv #1941 #1942 #1943 pokaż całość

źródło: ceaada3f718d6b54dd176d1822363b31.jpg

Zapraszam do dyskusji #literatura

Władysław Reymont w "ziemi obiecanej":

"Łódź zajmuje mnie i porywa wieloma rzeczami: 1. rozrost miasta, fortun z iście amerykańską szybkością, 2. psychologia tych napływających tłumów po żer (...), 3. oddziaływanie takiej ssawki, polipa, jaką jest Łódź, na cały kraj, 4. przerobienie się Polaków w kosmopolitycznym młynie. Dla mnie Łódź jest jakąś mistyczną wprost potęgą ekonomiczną (...), która ogarnia swoją władzą coraz szersze koła ludzkie. Uwielbiam masy ludzkie, kocham żywioły, przepadam za wszystkim, co się staje dopiero - a wszystko to mam w Łodzi"

#lodz #literatura #ciekawostki pokaż całość

Ale marnotrawstwo papieru. Już nie mówiąc o wątpliwej jakości tego czytadła a o dużej czcionce, szerokiej interlinii i niepotrzebnym enterowaniu.

#patologia #p0lka #logikarozowychpaskow #patologiazmiasta
Przepraszam za tag #literatura i #ksiazki

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: FB_IMG_15499902030536769.jpg

Już parę lat temu czytałem Wściekłość i wrzask, ale niedawno powróciłem do tej lektury.
To co tak książka odwala z moją psychiką to absolutny kosmos.
Nie znam żadnej innej, która by choćby w zbliżonym stopniu ukazywała nędzę świata i człowieka, bezsens, niesprawiedliwość, gorycz i wręcz ohydę ludzkiej egzystencji - i robiła to z taką pasją.
Najbliższy pod tym względem jest w sumie Powrót do kresu nocy, ale ją czyta się dużo, dużo prościej. Jest napisana w "zwyczajny" sposób. Faulkner z kolei pisząc "The Sound and the Fury" sięgnął po strumień świadomości i w dodatku zaczyna od strumienia osoby upośledzonej psychicznie, więc początek jest trudny, ale zdecydowanie warto to przebrnąć.
Dawkuję sobie tą książkę, najchętniej przeczytałbym w jeden dzień ( ͡° ͜ʖ ͡°) ale wolę rozkminiać każdego narratora.
Ech kurła, a miałem zacząć myśleć pozytywnie ( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°)ʖ ͡°) ͡°)
#literatura #ksiazki #czytajzwykopem #przemysleniazdupy pokaż całość

500553 - tyle wersów liczy "Manas", kirgiski epos narodowy, jeden z najobszerniejszych poematów na świecie. Dla porównania: "Pan Tadeusz" składa się z zaledwie 9721 wersów.

Istnieją ludzie, którzy znają jego treść... na pamięć ( ಠಠ) To tak zwani _manasczy - zawodowi opowiadacze, przez wieki będący jedynym źródłem przekazywania treści poematu. W 1995 Kirgistan świętował tysiąclecie powstania "Manasa", podczas gdy pierwsza spisana wersja eposu powstała dopiero pod koniec XVIII wieku.

"Manasowi" poświęcona jest osobna dyscyplina naukowa, zwana "manasoznawstwem". O znaczeniu eposu i jego opowiadaczy dla kultury kirgiskiej świadczy też fakt, że jeden z najsłynniejszych manasczy, Sajakbaj Karałajew, znalazł się na pięćsetsomowym banknocie. Oraz na zdjęciu obok ;)

Ten wyblakły portret Karajałewa widnieje na murze opuszczonego ośrodka rozwoju myśli i świadomości narodowej. To w ogóle bardzo ciekawe miejsce - marzenie miejscowego oligarchy, które miało wydać na świat laureatów nagrody Nobla. Zdjęcia stamtąd i cała historia do przeczytania tutaj :)

#podrozefilipa -> mój tag

#podroze #ciekawostki #swiat #opuszczone #urbex #literatura #ksiazki #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #ciekawostkihistoryczne pokaż całość

źródło: 2628j.jpg

A sprawdźmy czy warto #ksiazki #literatura #czytajzwykopem

źródło: embed.jpg

#wielkiecytaty #literatura #ciekawostki
"To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...)
– Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki?
-To czysty spirytus.”

"Mistrz i Małgorzata" Bułhakow

1 455 - 1 = 1 454

Tytuł: Blask fantastyczny
Autor: Terry Pratchett
Gatunek: fantasy
★★★★★★★★★★

Proszę nie zwracać uwagi na liczbę gwiazdek - jakiekolwiek takie systemy oceniania są dla mnie niemiarodajne, więc nie zamierzam z tego skorzystać. ; )

„Blask fantastyczny” to przedłużenie tego, co można spotkać w „Kolorze magii”. Ci sami bohaterowie, czyli nieudolny mag Rincewind, którego najbardziej rozwiniętymi umiejętnościami jest reagowanie strachem na każdą sytuację oraz ucieczka, Dwukwiat, ekscentryczny i obrzydliwie bogaty turysta, który zachwyca się wszystkim tym, o czym wcześniej mógł jedynie przeczytać oraz niezapomniany i nieodłączny (nie zawsze) Bagaż - kufer wykonany z myślącej gruszy.

Czytałem i słyszałem opinie, żeby zacząć czytanie serii (albo chociażby cyklu o Rincewindzie) właśnie od drugiej części, a „Kolor magii” przeczytać dopiero po „Blasku”, ale szczerze mówiąc nie zauważyłem jakiejś znaczącej różnicy. Nie ukrywam, że pewnie spowodowane to jest zauroczeniem stylem Pratchetta.

Humor i nawiązania do baśni, bajek, ogółem popkultury można spotkać na praktycznie każdej stronie. Może ciut przesadzam, ale naprawdę takie odniosłem wrażenie. Wyśmiewanie stereotypów fantasy to też fajna sprawa - chociażby parodia Conana Barbarzyńcy to dobry powód, żeby zapoznać się z tą powieścią.

#bookmeter #czytajzwykopem #czytanie #ksiazki #ksiazka #literatura #fantasy #fantastyka

#bookmeter

Wpis został dodany za pomocą skryptu do odejmowania

pokaż spoiler Dzięki niemu unika się błędów w działaniach
Pobierany jest zawsze ostatni wynik
pokaż całość

źródło: s.lubimyczytac.pl

"W latach 1945-1993 na obszarze Polski stacjonowały wojska radzieckie rozlokowane w prawie 40 garnizonach. Pobyt żołnierzy stawał się tematem niezliczonych historii i zmyślonych opowieści. "Długi taniec za kurtyną. Pół wieku Armii Radzieckiej w Polsce" autorstwa Julii Wizowskiej i Grzegorza Szymanika jest próbą ustalenia, jak to wyglądało w rzeczywistości."

http://wiekdwudziesty.pl/julia-wizowska-grzegorz-szymanik-dlugi-taniec-za-kurtyna-pol-wieku-armii-radzieckiej-w-polsce/

-------------------------------------------------------------------
Wesprzyj nas na Patronite: http://patronite.pl/wiekdwudziesty

#historia #rosja #ksiazki #literatura #wiekdwudziesty #zainteresowania #polska #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki pokaż całość

źródło: wiekdwudziesty.pl

Przypomniała mi się historia jednego młodego i gniewnego autora.

Jakieś dwa lata temu pojawiła się zbiórka na wydanie książki. Niby nic specjalnego, znane są takie zbiórki w przypadku gier, które nie mogą znaleźć wydawców czy albumów muzycznych. Jednakże kwota, której oczekiwał, wynosiła... 55 tysięcy złotych, a próg, który trzeba było przekroczyć, żeby otrzymać własny egzemplarz, 300 złotych.

Kto normalny zapłaciłby trzy stówki za książkę nieznanego autora? ; )

Po pierwszej fali śmiechu ze strony komentujących i pokazaniu, że na innych zbiórkach (również książek) trzeba wpłacić o wiele mniej (takie 30-40 złotych to w sumie standard), próg spadł najpierw do 170 złotych, a finalnie zatrzymał się na 150. Autor tłumaczył swoją decyzję tym, że chodzi o samą ideę wspierania, a nie o realne korzyści w postaci egzemplarza książki.

Do rozmowy włączył się też pewien uznany pisarz, który (jeśli dobrze pamiętam) napisał, że wydałby mu książkę za 1/5 tego, co autor sobie zażyczył i że to cena wyciągnięta z mało szlachetnej części ciała (to akurat moja luźna interpretacja). Najpierw autor wykłócał się, że pisarz gówno wie, a potem, jak już dowiedział się, z kim dyskutuje... poprosił o kontakt do drukarni, która wydrukuje mu książkę znacznie taniej. xD

Koniec końców zbiórka spadła z rowerka (przy pomocy autora), zaś autor powiedział jedynie, że „przemyśli sprawę zbiórki”, ale jakoś nigdy więcej o nim nie słyszałem.

#heheszki #ksiazki #literatura pokaż całość

1 458 - 1 = 1 457

Tytuł: Kosmiczne zachwyty
Autor: Neil deGrasse Tyson
Gatunek: Literatura faktu, naukowa, astronomia, fizyka
★★★★★★★★☆☆

Entuzjazm i pasja, z jaką Tyson opisuje wszechświat – ten bliski i ten odległy – udziela się milionom jego widzów i czytelników. Nawet najbardziej skomplikowane kosmiczne zjawiska stają się w jego ujęciu zrozumiałe i, co najważniejsze, fascynujące! Lektura Kosmicznych zachwytów – napisanej lekkim piórem książki pełnej zdumiewających faktów i wciągających opowieści – sprawi, że nocne wpatrywanie się w rozgwieżdżone niebo już nigdy nie będzie takie samo.

__________

Rzeczywiście, jak na poruszaną tematykę, książka napisana w bardzo lekki sposób. Odjęłam dwie gwiazdki, ponieważ znalazły się momenty (w moim przekonaniu), które paradoksalnie zostały napisane w zbyt skomplikowany sposób. Albo po prostu jestem gamoniem.

Nie podobał mi się również sposób druku - duża czcionka i odstępy pomiędzy liniami, które sprawiły, że książka wydaje się bardzo obszerna, a wcale taka nie jest. Ot, taki zabieg kosmetyczny, żeby czytelnik myślał, że znajdzie tam dużo informacji.

A poza tym - polecam. I tym, którzy o kosmosie wiedzą dużo i tym, którzy nie wiedzą nic.

#ksiazki #literatura #kosmos #astronomia #bookmeter pokaż całość

źródło: 695906-352x500.jpg

Anton Pieck (1895 - 1987), Ilustracje do baśni braci Grimm. Wspaniałe.

#starszezwoje - blog ze starymi grafikami, miedziorytami, rysunkami z muzeów oraz fotografiami

#ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #fantastyka #literatura #sztuka #myrmekochoria pokaż całość

źródło: c1.staticflickr.com

#ksiazki #fantasy #fantastyka #literatura

Arkady Saulski - Serce Lodu

Premiera: 15 marca 2019
ISBN: 978-83-7964-401-8
Oprawa: twarda

Nikt nie wie, czym jest Serce Lodu. To artefakt, zaklęcie, machina? Wiadomo tylko, że daje władzę i wszyscy chcą je posiąść. Fantasy jak się patrzy. Czego chcieć więcej?
Jarosław Grzędowicz

Zdarzyło się niewyobrażalne: na dalekim południu starożytnego, Świętego Kontynentu dzikie plemiona pierwszy raz w historii zjednoczyły się, by wspólnie wystąpić przeciw osadnikom i Kościołowi. Kolejne miasta znikają pod naporem armii złożonej z barbarzyńców, szamanów i nadprzyrodzonych istot. W świecie, w którym magia wypaliła się przed tysiącami lat ludzie są całkowicie bezbronni wobec obudzonej na nowo Mocy. Ksiądz Seth i Erin Barinor- morderca, oszust i żołnierz, wyruszają w samo serce hekatomby. Obaj wiedzą, że gra nie toczy się o życie osadników, ale o przetrwanie całego Cesarstwa.

Mimo że stoi za nimi cała potęga Cesarstwa, tu na krańcach cywilizacji jedyne co może ich ocalić to ostrza ich mieczy i gorąca wiara ich serc.

Odwieczna walka Dobra ze Złem w nowej, epickiej odsłonie. Poczujcie mróz, który ścina duszę. pokaż całość

źródło: fabrykaslow.com.pl

;)

#czytanie #ksiazka #ksiazki #literatura #memy #mem #czytajzwykopem

źródło: 51966813_2485787904827455_4816889827729342464_n.jpg

Hej Mireczki
Są tu jacyś miłośnicy audiobooków/słuchowisk?
Podzielcie się swoimi perełkami.
Od siebie polecam Wojnę i Pokój i teatr radia tok fm
warta uwagi jest tez ta oldschoolowa stronka z bogatym archiwum spektakli i audycji : http://www.sluchowiska.ugu.pl
do sluchania imo najlepsza jest apka Smart Audiobook Player, ma opcje np przewijania o 10s w tyl po nacisnieciu dwa razy przycisku regulacji glosnosci (tez na sluchawkach)i wiele innych przydatnych funkcji
#audiobook #literatura #sztuka #malarstwo #estetyczneobrazki

pokaż spoiler Z uwagi na link do mało popularnej a bardzo wartosciowej stronki pozwolę sobie otagować #gruparatowaniapoziomu
pokaż całość

źródło: comment_KASNYyKQoBCv1WiElwd68osf3GXHuHf6.jpg

Żeby odpocząć od tych wszystkich Faulknerów, Lowrych, Nabokovów itp. sięgnąłem sobie po Iliadę. I wiecie co?

pokaż spoiler czyta się zajebiście

#ksiazki #literatura #czytajzwykopem

Jedziemy. Piąta książka w tym roku #ksiazki #rozwojosobisty #diuna #literatura

źródło: s.lubimyczytac.pl

#polska #zainteresowania #kultura #literatura #czytajzwykopem #ksiazki #ebook #ebooki

Piąta już antologia Fantazmatów, tym razem poświęcona tylko jednemu tematowi: smokom. Za darmo, w czterech formatach, po profesjonalnym opracowaniu. Nic, tylko brać, pobierać czytać i dzielić się ze znajomymi. ( ͡º ͜ʖ͡º)

http://relayimmo.com/link/4778305/dragoneza-darmowa-smocza-antologia-fantastyki/ pokaż całość

#fantazmaty #fantasy #sf #literatura #ksiazki #ebooki #ebook #czytajzwykopem

Już w piątek nasza kolejna antologia, tym razem tematyczna. ( ͡º ͜ʖ͡º)

źródło: Dragoneza.jpg

Niby rok 1851 a ludzie mieli takie same problemy jak dzisiaj.

pokaż spoiler #literatura #ciekawostki #humorobrazkowy #lewtolstoj


źródło: pbs.twimg.com

#literatura #ksiazki #poczytajmimamo #heheszki

źródło: 1548595631468.jpg

Miruchy a se bede czytał ( ͡º ͜ʖ͡º)

Raz przeczytalem, ale nie szkodzi przypomnieć, książka zajebista, polecam bardzo
#czytajzwykopem #hawking #literatura #literaturanaukowa #fizyka #ksiazka

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1548262475001.jpg

#heheszki #humorobrazkowy #literatura

źródło: 50472014_1144647832363047_6558717937790746624_n.jpg

xD

#heheszki #pdk #pantadeusz #literatura #ksiazki

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

#heheszki #humorobrazkowy #literatura #kreskowki

źródło: conflict-in-literature-classical-modern-postmodern-chump-man-vs-nature-31791087.png

Podążając za wykopową rekomendacją.

Będzie czytane (ʘ‿ʘ)

#ksiazki #chwalesie #literatura

źródło: embed.jpg

Mireczki! Dawno juz nie cierpialem na taka literacka posuche... Zarzuccie jakimis pozycjami, ktore maja szanse zrobic na mnie wrazenie (z gory dziekuje za wszelkie propozycje). Ratujcie, bo niedlugo sie stocze i zaczne ogladac Netflixa ;-(
Do czytania zostaly mi juz tylko grube rzeczy pokroju: Dostojewski, Marquez, Hugo. To aktualnie nie na moja (chora) glowe.

Z tych, ktore w ciagu ostatnich kilku lat zrobily wrazenie (kolejnosc przypadkowa); samo SF:
- Accelerando, Stross
- [cykl] Hiszpanscy Zebracy, Kress
- Koniec Dziecinstwa, Clarke
- [cykl] Wspomnienie o przeszlosci Ziemi, Cixin Liu (ten od Problemu Trzech Cial)
- 7EW, Stephenson
- Zamkniety Swiat, Silverberg
- Cylinder Van Troffa, Zajdel
- [cykl] Hyperion, Simmons

Nie lubie Lema.
Nie lubie Dicka (choc ostatnio przeczytalem Valis i bylo nawet nawet).
Wiekszosc klasykow SF czytalem (Diuna, etc.).

Z nie SF:
- Pielgrzym, Hayes
- [cykl] Oko Jelenia, Pilipiuk

---
Jak mi ktorys poleci czytanie Cyklu Inkwizytorskiego, albo inne duperele, to warto najpierw skasowac konto. Dziekuje :-)

#ksiazki #literatura #sciencefiction #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

Kolejny ciekawy tekst Coryllusa (no, tym razem cytat z książki) o historii ekonomii Europy.
Uważam że warto takie teksty udostępniać, bo większość ludzi myśli sobie, że wieki dawne to były jakieś kmioty czymś tam sobie handlujące, jakieś tam pierdoły sobie produkujące, a w rzeczywistości to były wielkie i złożone organizmy produkcyjne, handlowe, i ekonomiczne.

Z dziejów współzawodnictwa Anglii, Niemiec, Rosji i Polski

A teraz już prof. Adam Szelągowski i jego gawęda o roli pieniądza w dziejach:
http://coryllus.pl/z-dziejow-wspolzawodnictwa-anglii-niemiec-rosji-i-polski/

#gruparatowaniapoziomu #historiaekonomii #historia #corylluscontent #literatura pokaż całość

źródło: basnjakniedzwiedz.pl

http://www.youtube.com/watch?v=qmJhSVU7K8s

Napisany przez Jacka Kaczmarskiego utwór poświęcony wielkiemu hiszpańskiemu pisarzowi Miguelowi de Cervantes'owi - twórcy dzieła "Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy". Pieśń jest poetyckim streszczeniem niezwykle barwnych losów artysty od bitwy morskiej pod Lepanto w 1571r. do śmierci w ubóstwie w roku 1616.

Cervantes był postacią niezwykle barwną. Urodził się 1574 niedaleko Madrytu w ubogiej ale znanej szlacheckiej rodzinie. Jako młodzieniec brał udział w zakazanym pojedynku, przez co musiał uciekać z Madrytu i w 1569 roku trafił do Rzymu.
Rok później wstąpił do hiszpańskiego regimentu w Neapolu i w 1571 roku brał udział w wielkiej morskiej bitwie pod Lepanto gdzie flota Świętej Ligi zniszczyła flotę turecką (pierwsze 2 zwrotki utworu).
http://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Lepanto_(1571)
Cervantes został w bitwie ciężko ranny (2 rany postrzałowe i strzaskana ręka) jednak powrócił do służby w Neapolu na kolejne 4 lata. Podczas tego pobytu w Italii zakochał się w literaturze.

Po zakończeniu służby wojskowej chciał powrócić do Hiszpanii jednak po drodze został wzięty do niewoli przez berberyjskich korsarzy i sprzedany bejowi Algieru (zwrotka 3 i 4). Kilkukrotnie próbował ucieczki jednak bezskutecznie. Został wykupiony przez rodzinę dopiero w 1580 roku, po 5 latach niewoli (cześć zwrotki 5).

Po powrocie do ojczyzny jego życie nie układało się najlepiej (zwrotka 5). Pamięć o bohaterach z zatoki LePanto wyblakła i szlachcic nie mógł liczyć na specjalne traktowanie ani finansowe gratyfikacje. Przez krótki czas służył w wojsku i stacjonował w Portugalii jednak szybko opuścił armię i wkrótce ożenił się oraz osiadł w małej wiosce w La Manchy. Poświęcił się literaturze, tworząc pierwsze dramaty min. Życie w Algierze i Numancja
Żył jednak w biedzie, która zmusiła go do szukania innego źródła dochodu niż pisarstwo. Przez kilka lat był najpierw komisarzem do spraw zaopatrzenia Wielkiej Armady, a następnie poborcą podatkowym. Z pierwszego stanowiska zwolniono go w atmosferze podejrzeń o nieprawidłowości, z drugiej pracy zrezygnował sam. Przeniósł się do Sewilli i poświęcił swej życiowej pasji: poezji.

Tworzył wtedy głównie utwory satyryczne i prześmiewcze min. sonet Na katafalk Filipa II w Sewilli, w którym pokpiwał ze zmarłego w 1598 roku króla. Wkrótce potem trafił do więzienia za sprawą oskarżeń z czasu sprawowania urzędu komisarza.

W 1604 roku Miguel de Cervantes oddał do druku dzieło swojego życia Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manchy. Autor zyskał sławę lecz nadal żył w biedzie. Publikował nadal różne utwory jak Nowele przykładne i Podróż na Parnas, a w roku 1615 ukazała się druga cześć przygód Don Kichote'a.

Cervantes mimo bohaterskiej służby wojskowej i ogromnego talentu literackiego niemal do końca swojego życia pozostawał biedny. Dodatkowo trapiły go problemy sądowe i rodzinne (z powodu niemoralnego prowadzenia się córki Isabela był nawet pozywany o odszkodowania) oraz zdrowotne (nigdy nie odzyskał pełni władzy w dłoni rannej podczas bitwy w zatoce Lepanto; zwrotka 6 utworu).

Pod koniec życia pracował jeszcze nad powieścią Niezwyczajne przygody Persilesa i Sigismundy. Będąc już na łożu śmierci zawarł w jej prologu poruszające słowa: "Żegnajcie żarty, żegnajcie drwiny, żegnajcie weseli przyjaciele..." Umarł w kwietniu 1616 roku. Pochowano go w klasztorze trynitariuszy bosych

Obraz z miniatury, pędzla Octavio Ocampo

#gruparatowaniapoziomu #literatura #historia #sztuka pokaż całość

źródło: c1.staticflickr.com

Pamiętam jak, młodzieńcem będąc, w odwiedzinach u jednej cioci bywałem.
Ciocia w młodości ostrą fanką komunizmu była. Któregoś razu zdjąłem, znudzony, pierwszą lepszą książkę z półki. Dosyć stara była.

Był to zbiór krótkich nowelek, jedna zapadła mi w pamięć:
Jakaś tam staruszka przyjechała z prowincji w sprawie urzędowej do miasta stołecznego.
Wszędzie tłok, bałagan, petentów, jak to często w urzędach, traktowano jak szmaty.
Usiadła starowinka zmartwiona, zapłakała nad swoim losem, ale!
Przypadkiem dostrzegł ją przechodzący urzędnik. Pochylił się z troską nad jej problemem, zaprowadził do swojego gabinetu, raz dwa wypełnił odpowiednie papiery, pomógł jej podpisać co trzeba, załatwił wszystko, i wysłał w swoją stronę.

Wychodząc z gabinetu, uradowana staruszka zapytała przechodzącego urzędnika:
"A kimże jest ten uprzejmy człowiek który tak bezinteresownie mi pomógł".
"No jak to, nie poznała towarzyszka? Toż to sam Lenin!"
"Jak to, Lenin! Wielki Lenin, mnie, prostej kobicie z prowincji tak sam z siebie pomógł!?"
"Tak, bo taki on już jest, wszystkich traktuje równo, ma złote serce."

Cytuję z pamięci, oczywiście, ale myślę że dość precyzyjnie.

Tak mi się ta opowiastka przypomniała czytając post koleżanki @Izuleczka

Było widać w jego oczach dobro, nie umiem tego opisać.

Większość z was jest bardzo młoda i z ordynarną propagandą komunistyczną styczności nie miała, ja zresztą też nie, przypadkiem na nią trafiłem za młodu.
Powinni o tym na lekcjach WoŚu i Historii uczyć w szkołach.
Teraz rozumiecie, czemu PO, wzorem reszty zachodniego lewactwa i liberalstwa, Historię ze szkół rugowało? Nowe czasy, te same oklepane sztuczki.

Zresztą, pamiętam podobne teksty na temat Wałęsy z lat 90-tych w Wyborczej, o tym jaki to geniusz, jak innowacje zgłaszał na zakładzie, usprawnienia w produkcji itd.
Komedia.

No, teraz popatrzymy sobie jaki jad wyleje na mnie #neuropa

#gdansk #adamowicz #propaganda #4konserwy #literatura pokaż całość

źródło: i.pinimg.com

Citroen - francuska pasja

A niewiele osób w Polsce zdaje sobie sprawę, że Citroën jest dziś jedną z najchętniej kolekcjonowanych marek na świecie. Ma ponad 1000 klubów, plasując się tuż za Ferrari. Żadna firma nie posiada takiego masowego ruchu ludzi, którzy robią tak dużo. Bo to przede wszystkim marka pasjonatów. Citroën daje poczucie, że wie, co powinno być prawdziwym samochodem. I ma kilka modeli, które zmieniły wszystko w świecie motoryzacji: Traction Avant, 2CV oraz DS. Zawieszenie hydropneumatyczne jest do dzisiaj przedmiotem wielkiej dumy posiadaczy.

#citroen #historia #ksiazki #literatura #samochody #francuskie pokaż całość

źródło: cdn.francuskie.pl

1 528 - 1 = 1 527

Tytuł: Paradyzja
Autor: Janusz A. Zajdel
Gatunek: sci-fi, dystopia
★★★★★★★★☆☆

Paradyzja to kolonia orbitalna, która od stu lat nie utrzymuje kontaktów z Ziemią. Jej mieszkańcy stworzyli własny, idealny ustrój społeczny. Ziemianie podejrzewają jednak, że władze kolonii naruszają fundamentalne prawa człowieka. Ziemski inspektor, wysłany, żeby zbadać na miejscu sytuację, zastaje świat skrajnie różniący się od tego, co głosi oficjalna propaganda. Wszechobecna cenzura i bezlitosny system wymuszania lojalności zmusza obywateli do stosowania wręcz kabaretowych sposobów komunikacji. Ogarnięty paranoją rząd nie chce nawet ujawnić położenia sztucznej planety…

_______

Przyjemna i lekka książka na wieczór przy lampce wina i kominku. Tylko kominka mi brakowało... Ale nadrobiłam to winem.

Prosty język, niewielka ilość opisów - czasami pozostawał po nich niedostatek. Jednak chciałam dowiedzieć się trochę więcej w momencie, w którym autor przerywał i zaczynał kolejny rozdział. Może taki styl, nie wiem. To moja pierwsza książka Pana Janusza.

Myślę, że większości, która tak jak ja lubi czytać książki i dystopii/utopii doceni tę pozycję.

Dziękuję użytkownikowi @bzykacz za polecenie tej książki.

pokaż spoiler 3/52


#ksiazka #dystopia #literatura

#bookmeter pokaż całość

źródło: paradyzja-b-iext44048914.jpg

Genialna myśl z pewnego portalu filmowego.
#sf #film #humorobrazkowy #jezykpolski #kino #literatura

źródło: Zrzut ekranu z 2019-01-13 01-40-18.png

Pamięta ktoś tę książkę? Piękna jest, ale niektórych rysunków strasznie się bałem gdy byłem mały.
#ksiazki #literatura #rosja #gimbynieznajo

źródło: 1.bp.blogspot.com

Będzie wielkie czytanie ʕ•ᴥ•ʔ
#czytajzwykopem #literatura #harrypotter

źródło: 20190111_201904.jpg

Trochę irytuje mnie, że większość czytających Houellebecqa zwraca uwagę większą na polityczne tło powieści, podczas gdy np taka "Uległość" (i "Serotonina" też będzie) jest jak dla mnie o mężczyznach, ich przemyśleniach, uczuciach, emocjach, życiu. Polityka to jedynie uniwersum.

Hurr durr książka o Islamie, hurr durr książka o żółtych kamizelkach! Nie, książki o mężczyznach położonych w konkretnym uniwersum politycznym.

#ksiazki #niebieskiepaski #rozowepaski #czytajzwykopem #literatura pokaż całość

Chuj kurwa wypierdalam wszystkie pokusy z komputera, zostają tylko sprawy firmowe i zaczynam czytać książki. Na pierwszy rzut dzisiaj błękitna kropka którą dawno chciałem przeczytać.
#literatura #ksiazki #wychodzimyzprzegrywu

A tak Tolkien rysował sobie Śródziemie.

http://relayimmo.com/link/4733329/110-rysunkow-j-r-r-tolkiena-srodziemie-i-dalej/

#lotr #wladcapierscieni #ksiazki #literatura #fantastyka #fantasy #sztuka #rysujzwykopem #rysunki #ciekawostki pokaż całość

źródło: cdn8.openculture.com

#piszzwykopem #opowiadanie #tworczoscwlasna #literatura

Naskrobałem sobie opowiadanie. Może kogoś zainteresuje, więc wstawiam.

Charles Miller – to nazwisko powinno być znane w każdym zapyziałym zakątku tego cholernego świata – pomyślał posiadacz tego nazwiska. Zajmował się pisaniem od najmłodszych lat. Chciał to robić, odkąd pierwszy raz przeczytał „Wojnę światów” Herberta Wallesa. Wymyślone przez niego spotkanie przez ludzi obcej cywilizacji, które skończyło się inwazją, wywróciło Charles’owi sposób patrzenia na świat. Zaczął myśleć o tym, co mogłoby się stać i co stanie się w przyszłości. Oczywiście potem przyszli inni: Philip K. Dick, Lem, Asimov, Frank Herbert i wielu innych. Gdy tak czytał, to doszedł do wniosku, że ciekawie byłoby napisać coś własnego. I napisał jedno opowiadanie, a potem drugie, aż w końcu zapomniał, że mógł żyć kiedyś bez pisania. Niestety, los nie był dla niego zbyt łaskawy, bo choć miał już czterdzieści dwa lata, to nigdy nie udało mu się wydać żadnej książki. Cały jego dorobek literacki ograniczał się do jednego erotycznego opowiadania, które opublikował w mało znanej gazecie o nazwie „Finezje”, gdy brakowało mu pieniędzy na jedzenie.. Od paru lat pogrążał się w co raz większej depresji. Od zawsze chciał być wielkim pisarzem i temu zajęciu poświęcał każdą wolną chwilę. Później chciał być już tylko pisarzem, ale nawet jego bardziej konwencyjne dzieła nie dostały się do druku. Teraz liczył już tylko na to, że jakikolwiek wydawca splunie na niego, bo to znaczyłoby, że chociaż został rozpoznany jako grafoman.

Kończył właśnie spisywać swoje żale na papier, bo była to jedyna rzecz, która dawała mu trochę wytchnienia w tym świecie. Przestał stukać w klawisze na maszynie do pisania, którą przedkładał nad komputer, po czym odłożył maszynopis na stos innych kartek. Potem wyciągnął z szafki w biurku, przy którym pisał butelkę whisky i szklankę. Nalał sobie. Skrzywił się wypijając pierwszy łyk. Nie tak bardzo jakby to zrobił jeszcze parę miesięcy temu. Niepowodzenie literackie odbijało się na jego psychice tak, jak rana kłuta odbiłaby się na jego zdrowiu. Pił co raz więcej.

Rzucił szklanką w ścianę. Nerwy mu nie wytrzymywały. Dlaczego, dlaczego nikt nie chciał wydać żadnej z jego cholernych książek. Przecież napisał ich sześć i nic. Mógł tylko patrzeć, jak inni pisarze, których można by nazwać, co najwyżej, miernymi osiągają sukcesy, a on mógł się tylko temu przyglądać. Wszystkie jego starania rozbijały się jak ta szklanka o ścianę. Nie chciał wiele, tylko żeby znalazło się parę osób, drobne grono, które doceniłoby to, co pisał. Widocznie jego próba uchwycenia świata była dla świata gówno warta. Nikt nie chciał czytać o kosmosie. Ludzie woleli romansidła.

Zaczął żałować, że rozbił szklankę, bo znów zachciało mu się pić. Zorientował się jednak, że i tak skończyła mu się już whisky, więc wyszedł z domu, żeby zaopatrzyć się w większą ilość. Już nie kupował butelek, raczej skrzynki. Szła mu na to cała wypłata, którą dostawał pracując w jakiejś beznadziejnej knajpie jako kelner.

Szedł wzdłuż ulicy i gdy miał już wchodzić do sklepu po alkohol, zobaczył naprzeciwko lokal, którego wcześniej tutaj nie widział. Podszedł, żeby się przyjrzeć. Na szybie był przyklejony plakat przedstawiający uśmiechniętą śmierć – prawdopodobnie zaczerpnięty motyw z meksykańskiej kultury. Jakiś szaman urządził tutaj swoją pracownię? Drzwi nie przedstawiały z kolei nic, więc Charles postanowił wejść do środka, żeby sprawdzić, co to jest właściwie za miejsce.

Gdy wszedł, zobaczył zwyczajny, obłożony towarem na półkach sklep. Jednak to właśnie towar odróżniał to miejsce. Na półkach zamiast zabawek, piłek, czy nowego rodzaju nieprawdopodobnie nie zawierającej cukru coli były obłożone przedmiotami, których zbyt często się raczej nie widuje – laleczki voodoo, czaszki, berła, indiańskie medaliony, dziwaczne księgi w opasłych oprawach i wiele innych przedziwnych akcesoriów. Za ladą stał sprzedawca, który miał na sobie obszerną, czarną szatę, spod której nie dało się zobaczyć szczegółów jego sylwetki. Miał włosy koloru węgla zalizane do tyłu i krótko ostrzyżony zarost tego samego koloru.
— Czym mogę służyć? — spytał dziwnie wyglądający sprzedawca.
— Ja się tylko chciałem rozejrzeć.
— Oczywiście, proszę.
Charles podszedł pod jedną z półek i wziął do ręki pierwszy lepszy medalion. Był ośmiokątny, cały czarny i wypukły po środku. Wyglądał tak, jakby dało się go w jakiś sposób otworzyć. Gdy Charles spróbował to zrobić, usłyszał od sprzedawcy:
— Niech pan tego nie robi.
— Słucham?
— Niech pan nie próbuje otworzyć tego medalionu.
— Dlaczego?
— Ten medalion ma leczyć bezsenność. Jeśli spróbuje pan go otworzyć nie znając zasad jego działania, może pan uśpić sam siebie na kilka dni.
Charles spojrzał jeszcze raz na medalion i pomyślał, że właśnie został potraktowany jak frajer, którego można łatwo naciągnąć. Czy wyglądał aż tak naiwnie?
— Widzę, że mi pan nie wierzy — powiedział sprzedawca domyślając się, co chodziło Charles’owi po głowie.
— Nie jestem osobą, która wierzy w takie rzeczy. Preferuję raczej twarde dane i informacje, które można w każdej chwili wypróbować w zwykłym świecie, nie odwołując się do magicznych sztuczek nie z tego świata.
— A chciałby pan wypróbować któryś z moich towarów?
Tego Charles się nie spodziewał. Raczej liczył na to, że zostanie potraktowany beznadziejną gadką o tym, dlaczego magia działa, tylko gdy się w nią uwierzy, a gdyby to zrobił, to magia mogłaby mu naprawić wszystkie życiowe niepowodzenia. Ale — oczywiście — po paru tygodniach, bo magia musi się skumulować, żeby zaczęła działać. Oczywiście. Jednak sprzedawca zdawał się nie przejmować takimi rzeczami.
— Chciał pan kiedyś latać?
— Latać?
— Tak, latać. Oderwać się od ziemi, pokonać grawitację, powiedzieć „cześć” ptakom w ich naturalnym środowisku.
— Dlaczego pan pyta?
— Bo dzisiaj jest dzień, w którym mógłby się pan przekonać, jak to jest.
Po tych słowach wyciągnął spod lady słoik z zielonym płynem i szklankę. Nalał do szklanki malachitowej substancji, a potem podał ją Charles’owi.
— Co to jest?
— To jest napój, dzięki któremu oderwie się pan od ziemi. Nie wierzy pan, że te przedmioty mają rzeczywistą, magiczną moc, więc może zrobimy mały zakład? – Zapytał z uśmiechem.
— Jaki zakład?
— Bardzo prosty. Jeśli pan to wypije i uniesie się w powietrze, to kupi pan coś ode mnie. A jeśli nie, to dam panu butelkę whisky. — Te słowa mogły być najzwyklejszymi bzdurami, ale po tym jak je wypowiedział, to wyciągnął jeszcze butelkę najprawdziwszego Jacka Danielsa, czyli jedną z nielicznych rzeczy, które ostatnimi czasy robiły na Charles’ię jakiekolwiek wrażenie.
— Wystarczy, że to wypiję, a potem niby zacznę lewitować? — Nie dowierzał Charles.
— Wystarczy, że pan to wypije, a później naprawdę zacznie pan latać — powiedział z uśmiechem sprzedawca.
— Niech będzie.
Oczywiście picie dziwnego płynu, niewiadomego pochodzenia nie było najmądrzejszym ruchem, ale postępujący alkoholizm nie wybrzydza, gdy może dostać butelkę Jacka Danielsa za darmo.
Wziął do ręki szklankę i wypił ją jednym haustem. Płyn smakował jak skrzyżowanie bimbru, kiwi i syropem do kaszlu. Dało się przełknąć, ale tylko przez wprawionego alkoholika.
Przez chwilę nie działo się nic. Charles czekał na efekt, a sprzedawca szczerzył się do klienta tak, jakby miał go zaraz ogołocić z całej kasy. Jednak po chwili Charles poczuł wibracje pod stopami, tak jakby był w stanie wyczuć ruchy tektoniczne Ziemi. Drżenie narastało. Do tego stopnia, że w pewnym momencie Charles musiał złapać się za ladę, żeby się nie przewrócić. I wtedy poczuł, a właściwie to przestał czuć, żeby jego stopy przylegały do ziemi. Jego wzrok zaczął się unosić w górę razem z całym ciałem. Stał się lekki jak balon z helem i tak samo jakby to się stało z balonem, powietrze zaczęło go wypierać do góry. Mimo chwilowego przerażenia nawet spodobała mu się ta sytuacja. Czuł się lekki. Mógł latać w sposób, o jakim Da Vinci tylko marzył. Przez chwilę czuł się jak władca świata, ale to uczucie szybko zniknęło, gdy rąbnął tyłem głowy o sufit. Rzeczywistość lubi o sobie przypominać w najmniej przyjemny sposób.
— Ściągnij mnie, do cholery, na dół! — ryknął ból z tyłu jego głowy.
— Klient nasz pan — odpowiedział sprzedawca takim tonem, jakby miał zaraz ryknąć śmiechem — po czym wyjął z fałd swojej szaty igłę. Podszedł z nią do Charles’a, podwinął mu nogawkę i ukłuł go w ścięgno Achillesa.
Charles’em przez cały pokój miotnęła jakaś siła. Chyba grawitacji niespecjalnie podobały się takie zabawy. Spadając roztrzaskał jedną z półek w sklepie. Wszystkie medaliony, talizmany, księgi, różdżki się posypały, a spadając wystrzeliły z siebie kaskadę iskier, które zlały się w obraz, który przedstawiał rozmytą — jakby widzianą w krzywym zwierciadle — szubienicę.
Charles obolały i zdenerwowany całą sytuacją wykrztusił z siebie:
— Co do…?
— Magiczne przedmioty nie lubią być poniewierane — odparł sprzedawca uprzedzając tok myśli Charles’a.
Charles zaczął masować obolałą głowę i spróbował jakoś ogarnąć, co się właśnie wydarzyło. Nigdy nie był zabobonny ani religijny. Nie przepadał, gdy ludzie zaczynali mówić o „nadprzyrodzonych rzeczach”, bo i rozsądek, i doświadczenie podpowiadało mu, że nie ma czegoś takiego, a jeśli ktoś chce cię przekonać, że jest, to albo jest idiotą, albo chce wycisnąć z ciebie kasę.
— Jak się panu podobało? — spytał sprzedawca rozbawiony. Chyba nie pierwszy raz mu się przytrafił taki niedowiarek.
— Jak cholera — burknął Charles wstając.
— Zdaje się, że wygrałem zakład — powiedział sprzedawca — musi pan teraz coś ode mnie kupić.
Charles rozejrzał się po sklepie. Miał pustkę w głowie. Właśnie dowiedział się, że magia istnieje, co już było ciosem dla jego światopoglądu, a teraz musiał wybrać sobie jeszcze magiczny przedmiot, który go nie zabije. Właściwie to nawet go nie chciał. Jedyne na co miał ochotę, to wyjść stamtąd.
— Widzę, że nie może się pan zdecydować. Może podpowiedzieć? Czym pan się zajmuje zawodowo?
— Ja… piszę książki.
— Ciekawe, a dobrze się sprzedają? – spytał sprzedawca szczerząc się cały czas tym irytującym uśmiechem
— Nie specjalnie — odparł Charles zagryzając zęby. Może to było niewinne pytanie, ale sprzedawca działał mu na nerwy.
— Może chciałby pan coś na poprawę tego stanu rzeczy?
— Ma pan coś, co sprawi, że moje książki rozejdą się ot tak? – spytał zdziwiony Charles z nutą nadziei w głosie. Jeśli istniała magia, to może istniał też sposób, żeby mógł stać się w końcu pisarzem.
— Magia nie zna granic. Zaraz coś dla pana przyniosę.
Sprzedawca odwrócił się na pięcie i poszedł na zaplecze. Przez chwilę dało się słyszeć tylko stukot przekładanych przedmiotów. Po chwili wyszedł z zaplecza taszcząc ze sobą ciężką, jaskrawo czerwoną maszynę do pisania.
— Zdaje się, że to rozwiąże pana problemy.
— Co to jest?
— Maszyna do pisania — odparł rozbawiony sprzedawca.
— To wiem. – Znów zaczął zagryzać zęby. — Jak działa?
— To bardzo proste. Wystarczy, że napisze pan swoją kolejną książkę na tej maszynie, a ona załatwi resztę.
— Załatwi resztę? Sprawi, że wydawcy spojrzą na moją powieść przychylnie, a czytelnicy zaczną skupować ją z półek?
— Dokładnie tak.
Charles nie mógł zebrać myśli. Miał przed sobą — przynajmniej według zapewnień sprzedawcy — klucz do jego największego marzenia. Gdyby to zadziałało, to w końcu mógłby zaistnieć jako pisarz, spełnić swoje największe marzenie, no i zdobyć uznanie za ponad dwadzieścia lat szlifowania swoich umiejętności. Niezależnie od wszystkiego, Charles musiał się przekonać.
Już chciał się zgodzić, ale przyszła mu do głowy myśl:
— Jaka jest cena tej maszyny?
— Niewysoka — odpowiedział mężczyzna cały czas się uśmiechając — wystarczy, że nie będziesz pisał już tego, co pisałeś dotychczas.
— A po co miałbym pisać to, co już napisałem? — spytał zdziwiony Charles.
— Cena, jak widać, nie jest wygórowana.
— Tylko tyle? A pieniądze? — Brzmiało to trochę jak podstęp.
— Nie chcę pieniędzy. Wystarczy mi świadomość, że moje towary znajdują zastosowanie.
Charles przez chwilę przyglądał się tajemniczej maszynie. W blasku słońca lśniła jak samochód po lakierowaniu. Co mu właściwie szkodzi spróbować?
— Biorę.
Kartki wskakiwały do maszyny nagie jak nowonarodzone dzieci, a wylatywały zapisane drobnym druczkiem jak strony Biblii Gutenberga. Na koniec zgrabnie układały się na równiutkim stosie setek innych kartek tuż obok. Charles, mimo ponad dwudziestu lat pisania nie mógł się nadziwić szybkością, z jaką powstawała jego nowa książka. Książka, która miała mu zapewnić bogactwo, sławę i długo wyczekiwane uznanie. Czuł się tak podekscytowany tą myślą, że od tygodnia nie wypił ani kropli jego ulubionej whisky. Zresztą, po co miałby to robić? Wystarczyło, że upijał się myślą o jego powstającym dziele, które zostanie skończone w ciągu najbliższych dwóch dni.
Praca na maszynie należała do niezwykłych doświadczeń. Charles tylko ustawiał dłonie nad klawiszami, a wtedy zaczynała się magia. Palce same poruszały mu się po klawiszach i wystukiwały zdania. Nie pojedyncze, wyrwane z kontekstu, ale prawdziwe, opisujące historie i literackie zdania. Z początku Charles myślał, że to maszyna pisze sama, bez jego udziału, ale potem, gdy czytał opowiadania, które powstały zauważył, że to nie są zupełnie mu obce fabuły. Miał wrażenie, że skądś je już znał, ale nie wiedział skąd. Jednak zdał sobie sprawę, że to, co czytał jest jego opowiadaniem, historią, która gnieździła się w jego głowie, a on nie potrafił po nią sięgnąć. Za to maszyna to potrafiła, a on miał cholernie dużo szczęścia.

Nareszcie udało mu się skończyć. Napisał swoją powieść w zaledwie trzy tygodnie. Wziął cygaro, położył się na kanapie i spokojnie je odpalił. Książka była świetna. Opowiadała historię młodej pary, która kupuje dom na wsi, żeby z dala od zgiełku spróbować uratować małżeństwo. Na początek opisuje przybycie obu małżonków do domu, który kupili, ich powierzchowności oraz ich stosunek do siebie. Dopiero później książka powoli zagłębiała się w mroczne sekrety ich małżeństwa, żeby dojść do przyczyn kryzysu. Wtedy dochodziło do wyjaśnienia, że mąż był przez wiele lat alkoholikiem, przez co jego żona wpadła w depresję i cierpiała razem ze swoim mężem, ale zamiast w alkohol uciekała w prochy. Kłócili się wielokrotnie, doszło nawet kilka razy do rękoczynów, ale koniec końców nie potrafili bez siebie żyć. W końcu na zacisznej wsi, w której zamieszkali udaje im się znaleźć spokój i wzajemne zrozumienie. Głęboka opowieść o dwójce połamanych ludzi, która próbuje skleić się nawzajem.
Właściwie Charles w myślach napawał się już sprzedażą swoich książek, gdy naszła go myśl: a co jeśli ta maszyna, cała ta magia, sklep z artefaktami i wyszczerzony sprzedawca to tylko wytwór jego wyobraźni? Może obudzi się zaraz w kaftanie bezpieczeństwa i zostanie w niego władowane kilka tysięcy voltów na uspokojenie? Po chwili paniki Charles zignorował tę myśl. Nawet jeśli zwariował to co? Wolał te wyobrażenia od smutnej rzeczywistości.
Dopalił cygaro, wziął maszynopis, po czym zapakował go do paczki i wysłał do jednego ze słynniejszych wydawnictw w kraju. Nie miał wątpliwości, że go przyjmą, a nawet jeśli to co? Już nie pierwszy raz znosi odrzucenie.
— Panie Miller, skąd pan czerpie pomysły? — spytał młody mężczyzna na spotkaniu autorskim.
— Z tego samego miejsca, co każdy pisarz — z dna butelki.
Śmiech na sali.
— Jaką dałby pan radę młodym pisarzom? — krzyknął ktoś z końca sali.
— Jeśli ktoś wciska wam do ręki butelkę wódki, a wy mu odmawiacie, to lepiej zmieńcie zawód.
Kolejny śmiech.
— Chyba wystarczy już tych pytań. Pan Miller jest zmęczony – powiedziała prowadząca to spotkanie kobieta.
Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Charles nie wstał od razu, ale patrzył jeszcze na wychodzących ludzi. Miesiąc temu był nikim, teraz jest bardziej popularny niż cholerny prezydent. Napawał się tą chwilą, a właściwie to czuł ulgę. Po tylu latach pracy w końcu ktoś się pochylił nad jego twórczością. Na piedestale stanął posąg z jego podobizną.
Obok niego siedziała prowadząca, która też nie szykowała się do szybkiego wyjścia. Szczupła brunetka o bardzo ponętnym spojrzeniu. Kolejny aspekt jego sukcesu. Wiedział, że tej nocy nie spędzi sam.
Kolejnego dnia wstał pełen energii. Chyba pierwszy raz w życiu czuł się prawdziwie szczęśliwy. Jego marzenie się spełniło — został uznanym i sławnym pisarzem. Jego książka w ciągu miesiąca zarobiła tyle, że przez następne dwadzieścia lat nie byłby w stanie uszczuplić swojego konta. Zapalił cygaro i nalał sobie szklankę whisky, która kosztowała więcej niż zarabiał kiedyś jako kelner przez pół roku. Brakowało mu tylko jednego — pisania.
Właściwie, to skończył swoją poprzednią książkę miesiąc temu i nigdzie mu się nie śpieszyło, ale pisanie zawsze go relaksowało. Poszedł do swojego gabinetu i usiadł przy biurku, na którym stała jego cudowna maszyna, która zapewniła mu powodzenie. Błyszczała czerwienią, tak jak w momencie, gdy ją kupował od tego dziwnego sprzedawcy. Gdy ostatnio przechodził tamtędy, nie mógł znaleźć tego sklepu. Zwinął interes handlu artefaktami? Trochę nie mieściło się to Charles’owi w głowie, ale widocznie miał jakiś powód.
Przyszedł czas na pisanie. Charles wyciągnął ręce nad maszyną, a jego ręce zaczęły skakać po niej i wystukiwać zdania w niemożliwym dla człowieka tempie. Po minucie pierwsza strona była już zapisana. Charles chciał od razu zobaczyć, co jego umysł tym razem wytworzył. Wyjął kartkę i przeczytał, co wyskoczyło spod jego palców.
Pierwsza strona opowiadała o młodym mężczyźnie, który zostaje wyrzucony z domu przez żonę, ponieważ zaczęła sypiać z jego przyjacielem i ląduje na bruku. Śpi na dworcach, żebra na ulicy, aż pewnego dnia przypadkowa kobieta, która kilka lat wcześniej straciła męża w wypadku, spotyka go. Postanawia mu pomóc, przygarnia go pod swój dach. Z czasem co raz bardziej przekonuje się do niego, aż w końcu rodzi się między miłość…
Znowu miłosna historia dwójki zranionych ludzi? — pomyślał Charles — Muszę się bardziej postarać.
Nie wiedział, w zasadzie, jak zmienić zapisywaną historię. Po prostu uniósł ręce nad maszyną licząc, że sama zrozumie, że on nie chce o tym pisać i po raz drugi przystąpił do pisania.
Po kolejnej minucie miał w ręku kolejną kartkę. Tym razem fabuła opisywała kobietę, której partner był sadystycznym draniem. Znęcał się nad nią i tłukł do nieprzytomności. Żyła z nim przez trzy miesiące, ale nie wytrzymała w końcu i postanowiła odebrać sobie życie skacząc z budynku. Nie udało jej się, ponieważ jej sąsiadka, która wyszła wtedy na dach zapalić papierosa złapała ją w porę. Kobieta po nieudanej próbie samobójczej trafia zakładu psychiatrycznego, w którym poznaje chorego na lekką schizofrenię mężczyznę. Z czasem oboje stają się sobie co raz bliżsi. Dobrze się rozumieją i dzielą sposób myślenia. Po niedługim czasie zakochują się w sobie…
Charles nie mógł uwierzyć w to, co czytał. Przecież to były zwykłe, tanie romansidła. Przypominały trochę jego najnowszą powieść, z powodu dosyć mrocznego nastroju i wątku miłosnego, ale w gruncie rzeczy to były romansidła.
Ta myśl uderzyła Charles’a jak wylane z okna pomyje. Jego genialna powieść, dzieło, które uczyniło go sławnym, było zwykłym romansidłem. Nie potrafił zrozumieć, jak to się stało, że zaczął pisać historie romantyczne. Przecież nigdy takich nie pisał, a właściwie to ich nie znosił. Uważał, że to głupie opowieści dla podstarzałych kobiet, które nie wyszalały się w młodości, więc szukały pocieszenia w Don Marlonach i Hrabiach De Puco. Jego serce było w kosmosie. Science fiction było jego gatunkiem. Latami pisał opowiadania o podróżach międzygalaktycznymi statkami, kosmicznych piratach, wojnach między planetami. Kiedy to się stało, że dał się tak upodlić, żeby zacząć pisać romansidła?
Te gorączkowe myśli przerwał, a właściwie skoncentrował wzrok Charles’a, który padł na maszynę, na której pisał.
— Cholerny czarodziej! Omamił mnie i rzucił na mnie urok! — wywrzeszczał wściekły Charles.
Spokojnie, czym ja się właściwie denerwuję? — pomyślał — przecież jestem teraz rozpoznawalnym pisarzem. Mogę posłać w diabły tę maszynę i napisać coś własnymi rękami. W końcu te historie i tak były moje. Nie potrzebna mi żadna magia.
Ten wniosek uspokoił go trochę. Ściągnął nową maszynę z biurka, a potem wyciągnął starą z szafy z ubraniami. Była strasznie sfatygowana. Jej klawisze lata świetności miały chyba w czasach, gdy wyprowadzał się od rodziców, ale przez długi czas mu wystarczała, więc dlaczego nie teraz?
Postawił maszynę na biurku i usiadł przy nim. Wyciągnął ręce nad maszyną i poszedł na żywioł. Już po krótkiej chwili uświadomił sobie, że to co napisał, jest kolejnym romansidłem, kolejną tandetą, od której chciał uciec.
Zaniósł się histerycznym śmiechem. Po dwudziestu paru latach pisania nie wiedział jak pisać. To był dla niego cios. Nie umiał sobie wyobrazić, żeby już do końca życia miał tworzyć tandetne historie pod masy. Zawsze uwielbiał zajmować się pracą nad tymi historiami, bo były to historie, które mu się podobały. Wydawcy patrzyli na niego z politowaniem, ale on kochał wysyłać kolejne statki na podbój dalszych krańców wszechświata. Co miał teraz ze sobą zrobić?
Najpierw dopadnę tego handlarzynę i połamię mu nogi za takie zabawy, a później dowiem się, w jaki sposób mogę odwrócić ten czar — pomyślał Charles.

Jedyne co zobaczył Charles stojąc przed sklepem, który sprawił, że stał się słynnym pisarzem to grupka bezdomnych. Leżeli dokładnie w miejscu, w którym półtora miesiąca kupił swoją maszynę. Nie było sklepu, nie było szczerzącego się sprzedawcy. Była grupka meneli, która leżała pijana za pieniądze, które zebrali sprzedając złom i żebrząc od ludzi.
Kim ja jestem, jeśli nie mogę być pisarzem, jeśli nie mogę pisać tego, czego chcę? — pomyślał, a ta myśl została z nim do dzisiaj. Cały żal stał mu się z czasem obojętny. Minęło tyle lat, że już nie potrafił go czuć. Jedynie czasem, gdy przyjeżdżał na spotkania autorskie, bo nie miał nic ciekawszego do roboty, to stawał się trochę smutny, choć ukrywał to przed widownią. Zresztą, i tak mieli go za wygasłą wiele lat temu gwiazdę, która zasłynęła dobrze napisanym romansidłem, którego nikt dziś już nie zna. Był kiepskim pisarzem, zdobył sławę i znów był kiepskim pisarzem. Historia zatoczyła koło. Gdy robi się zbyt melancholijny, to wypija butelkę whisky. Kiedyś słyszał, że gdy marzenia umierają, to wraz z nimi przepada część człowieka. Co się dzieje, gdy umrą wszystkie marzenia? pokaż całość

Mam dobrą wiadomość. Mamy after party, czyli dodatkowy dzień promocji Zaczytani 2019.

Prawie 17 tysięcy publikacji (ebooków i audiobooków) kupimy w świetnych cenach: 6.90 zł, 9.90 zł, 14.90 zł, 19.90 zł i 29.90 zł.

Aktualne pozostają arkusze z listą tytułów w promocji i ich cenami:
* Zaczytani 2019: Lista tytułów (Arkusz Google)
* Zaczytani 2019: Lista tytułów (Excel)

Lista księgarni Grupy Helion, w których obowiązuje promocja Zaczytani 2019 after party:

* Zaczytani 2019 w księgarni Helion (literatura informatyczna)
#it #informatyka #programowanie #grafikakomputerowa

* Zaczytani 2019 w księgarni OnePress (książki dla biznesu)
#biznes #ebiznes #ekonomia #finans

* Zaczytani 2019 w księgarni Sensus (poradniki psychologiczne)
#psychologia #coaching #motywacja

* Zaczytani 2019 w księgarni Editio (książka literacka)
#literatura #kryminalne #horror #fantastyka #romans

* Zaczytani 2019 w księgarni Dla Bystrzaków (polska edycja serii poradników „For Dummies”)
#dlabystrzakow #fordummies #zycie #nauka #praca

* Zaczytani 2019 w księgarni Bezdroża (przewodniki turystyczne i książki podróżnicze)
#podroze #przewodnik #mapy #albumy #reportaz

Dodatkowe dwie promocje w księgarni ebookpoint. Obejmują one inne wydawnictwa niż promocja główna:
* Zaczytani 2019: Tysiące ebooków i setki audiobooków do 80% taniej
* Wydawnictwo Czarne - cała oferta od 6,90 zł pokaż całość

Polecam, mądra książka.
Podróż do kresu nocy- Louis Ferdinand Celine
Najgorsze jest to, kiedy zastanawiamy się, czy następnego dnia znajdziemy w sobie dość siły, aby nadal robić to, co robiliśmy wczoraj, i co robimy już od tak dawna, i gdzie też znajdziemy energię, aby znowu podejmować te bezsensowne działania, realizować wszystkie te nasze plany, które do niczego nie prowadzą, wszystkie te inicjatywy, które mają nas wyrwać z przygnębiającej konieczności, wszystkie te skazane na niepowodzenie próby, wszystko to, co i tak może nas przekonać jedynie o tym, że losu nie da się pokonać, że i tak trzeba upaść na samo dno, każdego wieczoru myśląc z lękiem o kolejnym, jeszcze bardziej niepewnym i odrażającym dniu (…)Prawda jest jak niekończąca się agonia. Prawdą tego świata jest śmierć. Trzeba więc wybierać pomiędzy śmiercią a kłamstwem. A ja nigdy nie byłem w stanie się zabić.
#cytaty #cytatyliterackie #literatura #czytajzwykopem pokaż całość